Onverwachte situaties
Door: Marielle Mol
Blijf op de hoogte en volg Marielle
02 December 2014 | Turkije, Izmir
Laten we maar eens beginnen met dinsdag 14 oktober. De dag begon normaal. Vlak voor de lunch kreeg ik ineens te horen dat ik niet meer mocht les geven en dat ik gelijk naar huis moest gaan. Dit i.v.m. het nog niet hebben van een verblijfsvergunning + zorgverzekering. Ik was een beetje in de war, maar ik ben toch maar naar huis gegaan. Woensdag zijn we gelijk opnieuw naar foreigners office geweest om opnieuw te proberen mijn verblijfsvergunning aan te vragen. Dit keer had ik meer geluk. Na een hele dag daar gewacht te hebben, kon ik om 17.00 uur opgelucht daar weggaan, want mijn verblijfsvergunning was aangevraagd.
Donderdag besloten we om toch naar school te gaan, want onze verblijfsvergunning was immers aangevraagd. Hier kregen we echter te horen dat we nog niet mochten lesgeven en dat we moesten wachten tot de school ons zou bellen. Toen zijn we weer naar huis gegaan. 's Avonds stond mijn verhuizing op de planning. Vanaf die donderdag woon ik in mijn eigen appartementje. In het begin was het heel erg wennen om alleen te zijn, maar nu ben ik er aardig aan gewend.
En toen was het wachten, wachten en nog eens wachten. Meer konden wij niet doen.
Vrijdag 14 november kwamen onze werkgevers uit Istanboel een weekend naar Izmir om met ons kennis te maken en om trainingen te geven. Vrijdagavond hadden we met zijn allen afgesproken (6 docenten en 2 werkgevers). Deze avond liep heel anders dan gepland. 2 docenten hebben een normaal werkvisum en zij kunnen gewoon werken. Echter, waren er ook 4 docenten, waaronder ik, die een aiesec visum hebben. Dit aiesec visum dient als werkvisum. En voor ons vieren was er slecht nieuws. Ik zat inmiddels al bijna 5 weken thuis, omdat ik niet mocht werken. Wij kregen te horen dat we niet meer terug naar onze oude school konden, omdat zij weigerden te betalen voor de dagen dat wij thuis zitten te wachten op onze papieren. Nou bleek ook dat voor mensen met een aiesec visum het proces veranderd is. Naast het aanvragen van een verblijfsvergunning moet het ministerie van onderwijs in Ankara een goedkeuring geven. Dit proces duurt ook nog eens 2 maanden. Het verblijfsvergunning proces duurt ook 2 maanden. Het probleem is echter dat geen van ons vieren het goedkeurings proces heeft aangevraagd. Dit was namelijk sinds 2 dagen ingevoerd. Wij vieren kregen 4 opties.
1 = Terug naar je eigen land gaan.
2 = Naar istanboel verhuizen en voor dezelfde organisatie werken. Het contract zou dan in werking blijven. In istanboel gaat het allemaal wat soepeler.
3 = Wachten tot wij officieel weer mogen werken voor onze oude school in Izmir. Dit zou een onbetaald verlof zijn. Dat betekent dus nog zeker 2 maanden wachten op de goedkeuring zonder betaald te krijgen.
4 = Werken voor aiesec, dit is mogelijk omdat wij een aiesec visum hebben. Dit betekent echter dat we op een language school gaan werken.
Wij hadden 1 week de tijd om onze keus te maken. En ik kan jullie garanderen dat deze week heel moeilijk was. Ik heb aan verschillende mensen advies gevraagd, want zelf kwam ik er maar niet uit. Aan elke optie zitten zowel positieve als negatieve kanten. Voor mij viel gelijk al optie 1 en 2 af. Ik zat niet te wachten op weer een verhuizing. Istanboel is niet de beste plek om te wonen. En daarnaast was ik eindelijk gesetteld hier, had ik mijn eigen plekje waar ik een hoop geld in heb gestopt, had ik eindelijk wat vrienden gemaakt en ik weet hoe ik overal moet komen. Istanboel was geen optie, de nadelen waren groter dan de voordelen.
De donderdag voordat ik mijn keus moest maken, had ik een sollicitatie gesprek op een language school. Ik ben hier aangenomen en ik werk hier nu al 1,5 week met veel plezier. Mijn keus is dan ook uiteindelijk gevallen op optie 4. Al mijn collega's zijn super aardig en de studenten ook. Natuurlijk is het even een omschakeling, want ik was gewend om voor kinderen tussen de 5 en 8 jaar les te geven. Nu geef ik les aan middelbare scholieren en aan volwassenen, meestal universiteit studenten. En als ik heel eerlijk ben, heb ik het hier veel beter naar mijn zin. Ik maak hier echt deel uit van een soort familie. Ik zit goed op mijn plek hier.
En nu is het alweer december en ben ik hier inmiddels alweer 11 weken. De tijd vliegt voorbij. Over 3 weken is het alweer kerstmis en over 4 weken zitten we alweer in het nieuwe jaar. Ik moet wel eerlijk toe geven dat ik nog niet echt een kerstgevoel heb. Dat mis ik wel. Nergens zie je hier een kerstboom of wat verlichting of hoor je kerstliedjes. Ach ja dat hoort er ook bij.
Liefs Marielle
-
10 December 2014 - 21:33
Heleen :
hoi Marielle,
Wat een verhaal joh,.... Tjonge, ondanks dat ik denk dat je met hele andere verwachtingen aan dit avontuur was begonnen, lijkt het er nu gelukkig op dat je nu dan toch een mooie werkplek hebt gevonden. Ik ben blij voor je. Fijn dat je daar nu ook leuke collega's en vrienden hebt gevonden. Wij wensen je alvast fijne kerstdagen daar toe, alhoewel dat vast heel anders zal zijn dan in ons kleine kikkerlandje. Hou je ons allemaal verder op de hoogte van je ervaringen op school?
Groetjes, Rien en Heleen -
10 December 2014 - 22:53
Tante Joke:
Hallo Marielle,
Dat is een heftig verhaal.In korte tijd veel meegemaakt! Maar nu heb je je plekje aardig gevonden zoals ik mag lezen!!Gelukkig!
Super bedankt voor de leuke kerstkaart!
We wensen je toch een fijne kerst en een super goed oud en nieuw!
Heel veel groetjes van ons! -
13 December 2014 - 16:18
Marielle :
Klopt helemaal! Ik ben zeker met andere verwachtingen hier naar toe gegaan, maar ik ben super blij met mijn nieuwe werk! Beter kan ik niet wensen. Kerst is zeker anders hier ;). Hier doen ze niet aan kerst dus de stemming zit er bij mij nog niet echt in haha. Ik houd jullie zeker op de hoogte :)! Ik wens ook jullie allemaal een hele fijne kerst toe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley